به نام پروردگار عشق
در سایه روشن خیال
آن زمان که نمانده برای افکارم مجال
به هر سو دست می زایم
به امید امانی روی این پر و بال
از تو دورم ، دور
مدتهاست می کنم تنها از این جاده عبور
وفریادم که خشکیده در گلو
وای از آن لحظه که بشکست این غرور
تلخی احساس سرگردانی
ای کاش می فهمیدم تو به هیچ کس نمی مانی
چه عبث می پیمایم این مسیر
تا آرام گیرد همه بی قراری ها به دامانی
گوش به زنگ بیداری
گویا می دهم نوبه نو به خود آزاری
که در این دایره ی بی معنی
دیگر به چشمم همه هستند تکراری
14 فروردین ماه 1388 - تهران
نویسنده : امید عیارپور » ساعت 10:0 عصر روز جمعه 88 فروردین 14
